Jeśli zauważasz u siebie niektóre z poniżej wymienionych objawów, może to oznaczać, ze występuje u Ciebie zaburzenia obsesyjno – kompulsyjne, czyli OCD.
A. Występowanie obsesji, czyli nawracających i uporczywych myśli, impulsów i wyobrażeń, które w jakimś czasie trwania zaburzenia są odczuwane, jako natrętne i niepożądane i które wywołują znaczny lęk lub cierpienie psychiczne. Myśli, impulsów lub wyobrażeń nie można potraktować wyłącznie jako sygnałów nadmiernego niepokoju wynikającego z realnych problemów. Usiłujemy zignorować bądź stłumić te myśli, impulsy lub wyobrażenia albo zneutralizować je innymi myślami lub działaniami.
Występowanie kompulsji, czyli powtarzających się zachowań (np. mycie rąk, porządkowanie, sprawdzanie) bądź czynności umysłowych (np. odmawianie modlitwy, liczenie, ciche powtarzanie słów), do których wykonywania czujemy się zmuszeni przez obsesję (natrętne myśli) albo przez sztywne zasady. Zachowania lub czynności umysłowe mają zapobiec cierpieniu psychicznemu.
B. Na pewnym etapie rozwoju zaburzenia, obsesje lub kompulsje są nadmierne bądź nieracjonalne.
C. Obsesje lub kompulsje wywołują znaczne cierpienie psychiczne, są czasochłonne (trwają, co najmniej godzinę dzienni) albo znacznie utrudniają wykonywanie rutynowych czynności, funkcjonowanie w obszarze zawodowym, szkolnym czy społecznym.
Zaburzenie obsesyjno – kompulsyjne, to jedno z najbardziej dokuczliwych zaburzeń psychicznych. Obniża bowiem jakość życia i na wiele sposobów upośledza funkcjonowanie.
Psychoterapia poznawczo-behawioralna, która łączy ekspozycję z technikami powstrzymywania reakcji jest najbardziej skutecznym podejściem w leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych.
Podjęcie psychoterapii zmniejszy cierpienie psychiczne, poprawi jakość życia i pozwoli na uporanie się z chorobą.